ஒரு நபருக்கு இருக்கக் கூடிய மிக முக்கியமான பண்பும் குணமும் பச்சாதாபமும் அனுதாபமும் என்று நினைக்கிறேன். நீங்கள் மற்றொரு நபர், விலங்கு அல்லது உங்களைப் பற்றிய புரிதலையும் அனுதாபத்தையும் காட்டும்போது, இரக்கம், மகிழ்ச்சி, சமூகம் போன்ற பல பண்புகளும் பிரகாசமாக பிரகாசிக்கின்றன. இதயத்தின் மூலம் நாம் உலகை வழிநடத்துகிறோம், மேலும்  எழுதும்போது இதை மையக் கருப்பொருளாக/கருத்தாக எழுத விரும்புகிறேன்.

At the core of our existence, I think empathy and sympathy is the most important thing a person can have. When you showcase empathy or sympathy towards another person, animal, or even yourself, many other traits shine bright too – such as kindness, joy, community, etc. It is through the heart we navigate the world, and have these traits and in my writing I like to make this the core theme/concept. 

நான் எழுதுவதற்கு முன் பெரும்பாலும் முழு கதையையும் கற்பனை செய்து பின்னர் எழுத ஆரம்பிக்கின்றேன். இது பொதுவாக என்னை மிகவும் இறுக்கமான காலக்கெடுவில் வைக்கிறது, முழு கதையையும் கற்பனை செய்யாமல் என்னால் எழுத முடியாது. நான் இப்போது தட்டச்சு செய்யப் பழகிவிட்டேன், ஆனால் முன்பு எனது சிறுகதைகளை கையால் எழுதுவேன்.

நான் எழுதத் தொடங்குவதற்கு முன்  கற்பனையில் நிறைய நேரத்தைச் செலவு செய்வதால் சில நாட்களில் கதைகளை எழுதி முடிக்கிறேன்.

My writing process is mostly spending time brainstorming and then starting to write. This usually ends up putting me in very tight deadlines, as if I can’t visualise the full story in my head I can’t start writing. I am now acclimatised to typing, but previously I’d handwrite my short stories.

After I’ve started writing, there is only on certain occasions, where I have multiple drafts since I’ve invested a lot of time into brainstorming. Once the story is fully visualised and formed – it’s a sudden burst of activity, where I am writing for hours on days end. So overall, I’d say my process is a lot of daydreaming and intense writing over short bursts. 

 எனது கணினி இருக்கும் மேசையில் ஒரு நாட்காட்டி, எழுதும் குறிப்புக்கள்  ஒரு தமிழ் அகராதி, தமிழ் புத்தகங்கள் மற்றும் சில அழகான சிறிய பொம்மைகளையும் வைத்திருக்கிறேன்.  நான் தட்டச்சு செய்வதில் பழகிவிட்டாலும் பழைய காலத்தை நினைவுபடுத்தும் வகையில் பென்சில் ஹோல்டரை என் மேசையில் வைத்திருக்கிறேன்.

My working space is quite maximalist in a sense. I have a calendar, my reading and writing spectacles, a Tamil dictionary, Tamil books, and some cute small figurines I’ve stolen from my daughter’s room to make it more lively. Though I’ve acclimatised to typing I still do have a pencil holder on my desk to reminisce of the old times. 

 முகிழ் 13 சிறுகதைகளைக் கொண்டுள்ளது, இது சிங்கப்பூரின் நல்லிணக்கம், மனிதநேயம் மற்றும் இரக்கத்தையும் கருப்பொருளாகக் கொண்டு இருக்கின்றன.  நாம் நாளும்தோறும் கடந்து செல்லும் மனிதர்களைக் கதாபாத்திரங்களாகக் காணலாம்.

Mugizh has 13 curated short stories, set in Singapore, covering themes under harmony, humanity and compassion. It uncovers the magic in the day-to-day, drawing attention to what’s already before us.

கடந்த ஆண்டு, சீனப் புத்தாண்டின் போது, விழாக்கள் மற்றும் கொண்டாட்டங்களின் செய்தித் தொகுப்புகளைப் பார்த்தேன். 60களில் நான் சிங்கப்பூரில் வளர்ந்தபோது எப்படி கொண்டாடப்பட்டது என்பதை ஒப்பிடுகையில், இது மிகவும் நவீனமயமாகத் தோன்றியது.  சீனப் புத்தாண்டு கொண்டாட்டங்களைக் காண்பிக்கும் ஒரு கதையை எழுத என்னைத் தூண்டியது வெவ்வேறு இனங்களின் பின்னணியில் உள்ள தனிநபர்களிடையே பகிர்ந்து கொள்ளப்பட்ட ஆழமான நட்பைப் பற்றிய அழகான கதையை எழுதினேன்.

நல்லிணக்கத்தையும் சமூக உணர்வையும் முன்னிலைப்படுத்தவும், சிங்கப்பூர் வரலாற்றை எனது வாசகர்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ளவும் விரும்பினேன்.  ’மாண்டரின் ஆரஞ்சு’ எனும் கதையை எழுதுவது எனக்கு முக்கியமானதாக இருந்தது.  இது முகிழுடன் எனது பயணத்தைத் தொடங்கவும் உதவியது.

Last year, during Chinese New Year, I saw on the news clips of the festivities and celebrations. It looked more modernised, compared to how it was celebrated when I was growing up in Singapore during the 60s’. This inspired me to write a story showcasing Chinese New Year celebrations back then and include a beautiful story on a deep friendship shared between individuals from different races and backgrounds. It was important for me to write this story to highlight the harmony and sense of community I’ve known all my life and share a little bit of Singapore history with my readers, this then started my journey with Mugizh and is also the first short story (titled Mandarin Orange) in the book.

எனது கதைகளை எழுதும்போது நேரத்தையும் எழுத்து வேலைகளையும் முறையாக ஒழுங்குப்படுத்தி இருந்தால் இன்னும் பல படைப்புகளைப் படைத்திருப்பேன். முகிழ் புத்தகத்தை எழுதுவதற்காக அதிக நேரம் பெற்றிருப்பேன் என்று நினைக்கிறேன்.

I’d tell myself to be more organized with my story drafts and categorization of stories. If I was more organized, I think I’d have been in a much better position and acquired more time to do all the other logistics of writing a book.